آتش عشق

آتش عشق تو در جان خوشتر است
      جان ز عشقت آتش افشان خوشتر است
                    هر که خورد از جام عشقت قطره ای
                            تا قیامت مست و حیران خوشتر است
                                               تا تو پیدا آمدی پنهان شدم
                                                   زان که با معشوق پنهان خوشتر است
                                                         درد بر من ریز و درمانم مکن
                                                              زان که دردتو ز درمان خوشتر است....

ما همسایه ی خدا بودیم

شاید مرا دیگر نشناسی، شاید مرا به یاد نیاوری. اما من تو را خوب می شناسم. ما

همسایه ی شما بودیم و شما همسایه ی ما و همه مان همسایه ی خدا

یادم می آید گاهی وقتها می رفتی و زیر بال فرشته ها قائم می شدی و من همه ی آسمان را دنبالت می گشتم؛ تو می خندیدی و من پشت خنده هایت پیدایت می کردم

خوب یادم هست که آن روزها عاشق آفتاب بودی. توی دستت همیشه قاچی از خورشید بود. نور از لای انگشتهای نازکت می چکید. راه که می رفتی ردی از روشنی روی کهکشان می ماند

یادت می آید؟ گاهی شیطنت می کردیم و می رفتیم سراغ شیطان. تو گلی بهشتی به سمتش پرت می کردی و او کفرش در می آمد. اما زورش به ما نمی رسید. فقط می گفت: همین که پایتان به زمین برسد می دانم چطور از راه به درتان کنم

تو، شلوغ بودی، آرام وقرار نداشتی.آسمان را روی سرت می گذاشتی و شب تا صبح از این ستاره به آن ستاره می پریدی و صبح که می شد در آغوش نور به خواب می رفتی

اما همیشه خواب زمین را می دیدی. آرزوئی رویاهای تو را قلقلک می داد. دلت می خواست به دنیا بیائی. و همیشه این را به خدا می گفتی. وآن قدر گفتی و گفتی تا خدا به دنیایت آورد. من هم همین کار را کردم، بچه های دیگر هم؛ ما به دنیا آمدیم و همه چیز تمام شد

تو اسم مرا از یاد بردی و من اسم تو را

 ما دیگر نه همسایه ی هم بودیم نه همسایه ی خدا

 .......ما گم شدیم و خدا را گم کردیم

دوست من، همبازی بهشتی ام! نمی دانی چقدر دلم برایت تنگ شده. هنوز آخرین جمله ی 

 :خدا توی گوشم زنگ می زند

از قلب کوچک تو تا من یک راه مستقیم است. اگر گم شدی از این راه بیا. بلند شو

 از دلت شروع کن

شاید دوباره همدیگر را پیدا کردیم

 

صید دل

میان گریه می خندم که چون شمع اندرین مجلس

                          زبان آتشینم لیکن در نمی گیرد

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را

                         که کس مرغان وحشی را ازین خوشتر نمی گیرد

سخن در احتیاج ما و استغنای معشوقست

                         چه سود افسونگری ای دل که در دلبر نمی گیرد

من آن آینه را روزی بدست آرم سکندروار

                         اگر می گیرد این آتش زمانی ور نمی گیرد

خدا را رحمی ای منعم که درویش سر کویت

                         دری دیگر نمی داند رهی دیگر نمی گیرد

              بدین شعر تر شیرین زشاهنشه عجب دارم

            که سرتا پای حافظ را چرا در زر نمی گیرد