سهراب سپهری

مانده تا برف زمین آب شود ... مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه چتر....
    
ناتمام است درخت... 
     
 زیر برف است تمنای    
         شناکردن کاغذ در باد... 

و فروغ تر چشم حشرات.. 
و طلوع سر غوک از افق درک
                            حیات.

مانده تا سینی ما پرشود     از صحبت سنبوسه  و عید....

در هوایی که نه افزایش یک 
            ساقه طنینی دارد.. 

و نه آواز پری می رسد از روزن منظومه برف..

  تشنه زمزمه ام !

مانده تا مرغ سرچینه  هذیانی اسفند  صدا بردارد....

پس چه باید بکنم ..

من که در لخت ترین موسم  بی چهچهه سال
تشنه زمزمه ام ؟

بهتر آن است که برخیزم ..
رنگ را بردارم..
روی تنهایی  خود نقشه  مرغی  بکشم .