صید دل

میان گریه می خندم که چون شمع اندرین مجلس

زبان آتشینم لیکن در نمی گیرد

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را

که کس مرغان وحشی را ازین خوشتر نمی گیرد

سخن در احتیاج ما و استغنای معشوقست

چه سود افسونگری ای دل که در دلبر نمی گیرد

من آن آینه را روزی بدست آرم سکندروار

اگر می گیرد این آتش زمانی ور نمی گیرد

خدا را رحمی ای منعم که درویش سر کویت

دری دیگر نمی داند رهی دیگر نمی گیرد

بدین شعر تر شیرین زشاهنشه عجب دارم

که سرتا پای حافظ را چرا در زر نمی گیرد

صفا پنج‌شنبه 15 آذر 1386 ساعت 13:41

نظرات 2 + ارسال نظر

ملک محمد سه‌شنبه 14 اسفند 1386 ساعت 21:52

هر وقت دیدی ، گناهی اونقدر بزرگه که نمی شه ببخشیش بدون اون از کوچیکیه قلبته نه از بزرگیه گناه

***

هرگز اعتبار خودتان را در بی اعتبار ساختن دیگران مجوئید. ( فرانسیس بایکون)

***

در نگاه کسانی پرواز کن که برای دیده شدن مجبور به فرود نباشی .

***

تا حالا به این فکر کردی که اگه صخره و سنگ تو مسیره رودخانه ی زندگیت نباشه صدای آب اصلا قشنگ نیست؟

***

به قلبت بیاموز همیشه عاشق باشد و عاشق هر کسی نباشد به چشمانت بیاموز هر کسی ارزش دیدن ندارد به چشمانت بیاموز که به چشم به راه بودن عادت نکند به چشمانت بیاموز که به در خیره نماند به چشمانت بیاموز که برای هر کسی بیخواب نشود به زبانت بیاموز که هر اسمی ارزش جاری شدن ندارد به زبانت بیاموز به هر کسی نگوید دوستت دارم به لبانت بیاموز هر لبی ارزش بوسیدن ندارد به پاهایت بیاموز هر راهی ارزش رفتن ندارد به آن دو بیاموز که به رفتن عادت نکن